Home is where the heart is

Bij het vertrek naar Padmaloka kreeg ik een stapel postkaarten met allerlei prachtige wensen. Op een van die kaarten stond de spreuk ‘Home is where the heart is’. Toen ik enkele dagen geleden ergens boven de noordzee (exact 4 weken daarvoor zat ik trouwens onder die zelfde zee) in een ryanair vlucht besefte dat ik eigenlijk niet goed meer weet waar mijn thuis is, kwam deze spreuk weer naar boven.

De laatste tijd ben ik een beetje overal, steeds andere bedden, andere mensen, andere steden, andere situaties, andere jobs. Vroeger zou me dit onrustig gemaakt hebben, ik zou nauwelijks nog een oog dicht kunnen doen, het gevoel gehad hebben maar half aanwezig te zijn. Ik maakte me toen ook al enkele dagen op voorhand zorgen over het nakende verlies aan een thuis. Nu is dat nog nauwelijks zo. Ik slaap waar mijn lichaam zich neerlegt en ben bij degenen die op dat moment bij mij zijn. Thuis is nu overal waar de mensen zijn die me nauw aan het hart liggen of waar mensen zijn die me steeds nauwer aan het hart liggen: mijn ouders, zus, partner en vooral heel veel vrienden.

Op die manier is thuis steeds minder gebonden aan een plaats, een huis, een job. Wat niet betekent dat ik me nergens meer kan en zal vestigen. Het verschil zit hem in de houding die erachter schuilt, zelfs de intentie of motivatie. Zoek ik een thuis op een bepaalde plek, in een bepaalde situatie of zelfs in een bepaalde meubelcombinatie omdat ik me hoop daarin veiliger te voelen, om te vluchten van de soms harde realiteit die de wereld me de ganse dagen aanbiedt of ben ik thuis omdat ik me op die bepaalde plaats, in die situatie, bij die mensen goed voel en ervan kan genieten? Dit is nemen versus geven, gebondenheid versus vrijheid. Het is mijn streven steeds meer voor het laatste te leren kiezen.

Oh ja, als uitsmijter …
Er is er een die ik toch nog steeds onvoorstelbaar moeilijk vindt: het reizen. Hoezeer ik ook moge houden van het gevoel te reizen, het gaat me vaak toch allemaal veel te snel. Het vliegtuig landt in London maar de geest bevindt zich nog ergens in de luchthaven in Charleroi. Het duurt dan vaak enkele uren voor de geest het lichaam heeft kunnen inhalen, heb ik al ontdekt. Hoogst onaangename ervaring vind ik dat steeds weer.