‘Be brave: be scared and do it anyway’
Vrij vertaald: ‘wees moedig: wees bang en doe het toch’.
Ongeveer een maand geleden kwam dit kleine zinnetje me voor ogen. Onmiddellijk nestelde het zich in mijn hart en is daar sindsdien blijven zitten. Heel regelmatig, steeds op die momenten waarop ik het nodig heb (lees: die angstige momenten), komt het weer bovendrijven en maant me aan verder te doen, dat te doen waarvan ik weet dat het hoogstwaarschijnlijk iets goed zal voortbrengen.
Ook al beschouw ik mezelf wel eens als een krijger, ik moet vaststellen dat het in de praktijk vaak anders is. Vaak zit de krijger op een rotsblok een 10-tal meter voor de grot waar de vermoedelijke draak briesend en vlammend op hem wacht. Het zwaard ligt in de modder naast hem, hij zit met de handen in het haar.
Zo vaak moet ik deze bange en ontmoedigde krijger in mijzelf ontdekken. Maar het is niet het zwaard of het woeste uiterlijk dat de krijger maakt. Het krijgerschap herrijst op het moment dat het zwaard wordt opgeraapt en – ook al is het met knikkende knieën – de grot wordt betreden. Be scared and do it anyway!
En de draak?
Wel, die leefde nog lang en gelukkig. Want de draak blijkt in realiteit nooit het vuurspuwende en woeste gedrocht dat je verwacht maar veelal een bevend en angstig diertje dat enkel wat troost en aandacht nodig heeft.
Vreemd toch dat ik de volgende keer, voor een nieuwe grot met een nieuwe draak, angstig op een steen met het zwaard op de grond, dit weer zal vergeten zijn.
Do it anyway, Bart.
Fricties 